Еден есенски ден, Павел и неговите другарчиња се забавувале на училиште, се смееле и уживале во денот. Кога заѕвони ѕвончето, сите се вратија на своите места.
Наставникот влезе во училницата со нов ученик — момче по име Ерхан. Наставникот го запозна со сите во одделението.
Ерхан беше слаб, имаше потемна кожа и носеше облека што изгледаше старо и истрошено. Тој се разликуваше од сите други на училиште бидејќи беше Ром, а никогаш порано немало ученик Ром во нивното училиште.
Наставникот им рекол на сите во одделението да ги извадат тетратките и моливите. Сите тоа го направија, освен Ерхан. Седеше тивко, гледајќи надолу кон своето биро. Наставникот го замоли да ги извади работите, па тој посегна во ташната и извади скршен молив.
Другите деца го видоа неговиот молив и почнаа да се смеат. Ерхан изгледаше засрамено. Наставникот ја прекина смеата и му рече на Павел да сподели парче хартија и да му позајми молив на Ерхан. Кога Павел му ги даде работите, на лицето на Ерхан се појави мала насмевка.
Подоцна на часот, наставникот ги замоли сите да прочитаат што напишале. Кога дојде редот на Ерхан, тој изгледаше нервозно. Почна да чита полека, влечејќи ги зборовите. Лицето му стана црвено, а рацете му трепереа.
Некои деца почнаа да се смеат и да го нарекуваат со имиња како „неписмен“. Павел и другите извикуваа злобни работи, и тоа го расплака Ерхан. Тој истрча надвор од училницата.