Η Ζωή είναι 7 χρονών. Της αρέσει να ζωγραφίζει. Σήμερα, είναι ο μεγάλος διαγωνισμός ζωγραφικής στο κέντρο της πόλης. 'Ολα τα παιδιά από την γειτονιά είναι εκεί. Η Ζωή είναι ενθουσιασμένη αλλά και αγχωμένη. Υπάρχει ένας μεγάλος λευκός καμβάς μπροστά της. Η δασκάλα της λέει ότι θα ζωγραφίσουν μαζί. Η Ζωή έχει ένα πρόβλημα. Το χέρι της κουράζεται πολύ γρήγορα. Δεν είναι σίγουρη ότι θα καταφέρει να το τελειώσει.
Η Ζωή βλέπει τα υπόλοιπα παιδιά. Ζωγραφίζουν χαρούμενα. Μερικά ζωγραφίζουν λουλούδια. Άλλα ζωγραφίζουν ζώα. Η Ζωή πιάνει το πινέλο της και αρχίζει. Αλλά μετά από μερικά λεπτά, το χέρι της πονάει. Αισθάνεται ντροπή. Βάζει κάτω το πινέλο και κοιτάει το δέντρο που έχει ζωγραφίσει αλλά είναι μισοτελειωμένο.
Πώς μπορεί να αισθάνεται η Ζωή όταν αρχίζει να πονάει το χέρι της;
Ένα αγόρι από την τάξη της, ο Λέο,
βλέπει τι συμβαίνει και τη ρωτάει:
"Συμβαίνει
κάτι;"
Η Ζωή ντρέπεται αλλά του λέει:
"Το
χέρι μου κουράζεται όταν ζωγραφίζω για
πολύ ώρα"
Ο Λέο σκέφτεται για ένα λεπτό και της
λέει:
"Ίσως να μπορούσα να σε
βοηθήσω."
Η Ζωή εκπλήσσεται αλλά είναι και
αισιόδοξη.
Πώς μπορείς να με
βοηθήσεις; - τον ρωτάει.
Ο Λέο χαμογελάει και της λέει:
"Αλλάζουμε
σειρά. Θα μου λες τι να ζωγραφίζω και θα
σε βοηθάω"
Πώς αισθάνεται η Ζωή όταν ο Λέο προσφέρεται να την βοηθήσει;
Η Ζάρα και ο Λέο ζωγραφίζουν μαζί. Η Ζάρα έχει τις ιδέες και ο Λέο βοηθάει ζωγραφίζοντάς τες. Το δέντρο τους είναι όμορφο - πράσινα φύλλα, φωτεινά λουλούδια και μεγάλα κλαδιά.
Κάποια άλλα παιδιά έρχονται και παρακολουθούν.
«Μπορούμε να βοηθήσουμε κι εμείς;» ρωτάει ένα από αυτά.
Η Ζάρα σταματά για μια στιγμή. Της αρέσει να δουλεύει με τον Λέο, αλλά δεν θέλει να μάθουν τα άλλα παιδιά το «»μυστικό«» της.