Нина беше трето одделение. Имаше сини очи, руса коса и прекрасна насмевка. Секогаш се облекуваше во шарени фустани. Но, таа не се смееше многу и понекогаш се чувствуваше лошо, бидејќи имаше проблем да ги изговори зборовите. Мајка ѝ кажала дека тоа се нарекува „пелтечење“.
Поради пелтечењето, на училиште и беше многу тешко. Нејзините соученици се потсмеваа на начинот на кој таа зборува, бидејќи не ја разбираа. Со текот на времето, таа стануваше се потивка и потивка. Таа не зборуваше со другите деца и немаше пријатели во класот. Седеше сама на последната клупа во училницата. Таа дури и остануваше таму за време на одморите.
Што мислиш, како се чувствува Нина кога сите почнуваат да се смеат?
Еден ден, додека рецитирала песна, често паузирала. Некои зборови беа тешки за разбирање, и песната немала смисла. Наставникот се обиде да го смири класот, но, децата стануваа се погласни и погласни. Тој ден децата и се смееја повеќе од било кога.
Што мислите:
Дали децата треба да се однесуваат така?
Нина извика: „Ве молам, запрете!“ Иако беше тешко да се разбере, децата сфатија што сака да каже. Таа плачеше, повеќе од кога и да било досега. Смеата престана, и просторијата занеме. Нина се тресеше, неспособна да престане да плаче. Ја напушти училницата без да каже ниту збор.