Τα περισσότερα παιδιά είναι πολύ ενθουσιασμένα που ξεκινάνε το σχολείο. Ανυπομονούν να πάνε στην πρώτη τάξη το δημοτικού, φορώντας τις καινούριες τους τσάντες και συναντώντας τους καινούριους τους φίλους. Ένιωθα κι εγώ το ίδιο. Την πρώτη μέρα στο σχολείο όλα ήταν μαγικά. Το σχολείο έκανε ένα μεγάλο πάρτυ καλωσορίσματος για τα παιδιά της πρώτης τάξης. Όλοι φορέσαμε τα καλά μας ρούχα και οι γονείς μας ήταν πολύ περήφανοι. Όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι - δηλαδή σχεδόν όλοι. Ένα κορίτσι, η Σάρα, φαινόταν αγχωμένη. Έμεινε κοντά στη μαμά της και δε μιλούσε σε κανένα. Όταν τα παιδιά προσπάθησαν να την χαιρετήσουν, η Σάρα κρύφτηκε πίσω από τη μαμά της.
Τελικά, ήρθε η ώρα να φωνάξουν οι δάσκαλοι τα ονόματά μας και να μας βάλουν στην τάξη! Όταν φώναξαν το όνομα της Σάρα, αυτή δεν κουνήθηκε, απλά κρατούσε σφιχτά το χέρι της μαμάς της και έδειχνε φοβισμένη.
Πώς αισθάνεσαι όταν βλέπεις κάποιον σαν τη Σάρα που ντρέπεται να κάνει παρέα με τα υπόλοιπα παιδιά;
Τα μάτια της Σάρα ήταν γεμάτα δάκρυα και πολύ σύντομα άρχισε να κλαίει δυνατά. Δεν ήθελε να πάει στην τάξη της. Η μαμά της προσπάθησε να την ηρεμήσει αλλά η Σάρα δεν ήθελε να αφήσει το χέρι της. Καθώς την έβλεπα να κλαίει, ήθελα να την βοηθήσω. Την πλησίασα, την αγκάλιασα και κράτησα το χέρι της. Με κοίταξε και σταμάτησε να κλαίει. Με εμπιστεύτηκε! Μαζί, περπατήσαμε προς την σκηνή, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.
Πιστεύεις ότι είναι σημαντικό να συμπαραστέκεσαι στους άλλους, ακόμα και αν φαίνεται δύσκολο;
Αλλά δεν ήταν όλοι ευγενικοί. Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε με τη Σάρα. Άρχισαν να την φωνάζουν με διάφορα ονόματα, όπως "κλαψιάρικο μωρό¨ και "ανόητη". Μέχρι που την έσπρωξαν και της κλώτσησαν τα πόδια. Η Σάρα έκλαιγε σιωπηλά και δεν ήξερε τι να κάνει. Συνέχισα να της κρατάω το χέρι. Ακόμα και αν ήταν δύσκολο, ήθελα να της δείξω ότι δεν ήταν μόνη της.